Activiteiten in mijn docentenbestaan. Uren in de plus leveren energie op, uren in de min kosten energie.
Op een willekeurige dinsdagmorgen ben ik bezig om overzicht te scheppen in de enorme berg herkansingen van mijn havo- en vwo-leerlingen. Ik zet de 45 herkansingen in een Excelbestand en zucht bij de gedachte aan het extra werk dat deze herkansingen mij opleveren. Vier toetsen bij elkaar scharrelen, twee uur surveilleren en minimaal een uurtje of drie nakijken. Ik zucht nog eens als ik bedenk wat het leerrendement is van deze herkansingsmarathon. Vrij weinig schat ik, want de meeste herkansingen zijn ontstaan, doordat leerlingen er in de toetsweek voor hebben gekozen om voor de examentoetsen heel goed te leren, zodat hun voortgangstoetsen erbij inschoten. De 5,5-regel bij ons op school stelt dat iedere leerling die lager haalt dan een 5,5 zijn toets moet overdoen, bij voorkeur na wat extra hulp van zijn docent.
Op een willekeurige maandagavond zit ik in een restaurant in Utrecht aan tafel met een gevarieerd gezelschap aan ‘onderwijsmensen’. De grootste gemene deler tussen al deze mensen is dat ze bloggen over onderwijs: het zijn Edubloggers. Maandag is mijn vrije dag en ik heb zelf voor het dinertje betaald. Naast me zit Ankie Cuijpers en zij houdt een gloedvol pleidooi voor het docentschap, omdat je jezelf als docent je hele leven kunt blijven ontplooien. En zelfontplooiing is voor haar een groot goed. Ankie is 61 en gaat bijna met pensioen, maar dat zou je niet zeggen als je met haar praat. Ze is nog net zo enthousiast voor haar vak als vorig jaar en 10 jaar geleden. Ik laaf me aan haar wijsheid en aan de inspirerende verhalen van alle andere onderwijscollega’s. Ik kom laat, maar volledig opgeladen, thuis.
Op een willekeurige vrijdag volg ik een training over het nieuwe examen Nederlands. Ik doe dit in Amersfoort bij het CPS. Het is een takke-eind rijden en op de weg terug sta ik onnoemlijk lang in de file. Maar de dag is geweldig. Ik voel me na afloop helemaal thuis in de nieuwe materie en heb genoeg materiaal en ideeën om mijn examentraining voor havo en vwo nog beter vorm te geven. De volgende dag ga ik direct aan de slag om het geleerde samen te brengen in een mooie infographic. Ik werk eraan door tot diep in de nacht, terwijl vriendlief zit te Risken met zijn vrienden. De tijd ben ik totaal vergeten. Ik zou tot de ochtend door hebben gewerkt als het kon.
Op een willekeurige woensdagavond surf ik rond op het wereldwijde web. Ik check via mijn Facebook de pagina voor docenten Nederlands, graas de geurige velden van mijn Twitteraccount af en geef mijn ogen de kost op Pinterest. Ik lees diverse interessante artikelen, bestudeer wat grafieken en doe een tweetal, direct bruikbare, ideeën op voor mijn lessen. Daarna kan ik bijna niet slapen; zoveel zin heb ik om deze twee ideeën te gaan uitwerken en gebruiken.
Allemaal leuk en aardig, maar wat wil ik met deze voorbeelden nu eigenlijk duidelijk maken?
Het kost mij veel energie om relatief zinloos werk te doen (ik geef expres maar één voorbeeld). Het levert mij energie op om materiaal te maken, over onderwijs te lezen en om dingen te leren, waarvoor ik zelf kies (ik geef expres drie voorbeelden). Het lijkt erop dat ik de zaken die mij energie geven vooral in mijn eigen, lesvrije, tijd aan het doen ben. Mijn lesdagen zijn namelijk bijna helemaal gevuld met lessen (tuurlijk!), afspraken met leerlingen (vanzelfsprekend) en vergaderen (noodzakelijk?), dus op die dagen komt er niet veel van zelf lezen, leren en ontwikkelen.
Nu heeft onze regering in al haar wijsheid besloten om onze zomervakantie een week te korten (prima), zodat er door het jaar heen minder werkpieken zouden ontstaan (mislukt) en meer ruimte voor studiedagen (gelukt).
Nu zou ik het zo ontzettend fijn vinden als deze studiedagen (bij ons op school steeds op mijn lesvrije maandag, maar alla, dan had ik maar geen parttimer moeten worden) door ons (de leraren) ingevuld zouden mogen worden met wat wij zélf willen ontwikkelen of leren. Dat zou mij veel meer motiveren dan verplicht te ‘mogen’ kiezen uit drie van de vier aangeboden workshops over onderwerpen die mij op dat moment weinig tot niets interesseren. Want dan zijn we volgens mij met z’n allen precies aan het doen wat we in ons eigen onderwijs niet meer willen: eenheidsworst aanbieden in plaats van op maat bedienen.
Dus. Op de eerstvolgende studiedag (graag op vrijdag, want dan heb je niet de directe druk van de lesvoorbereiding voor de volgende dag en kun je dus lekker in kwadrant II gaan zitten werken) wil ik graag:
- aan mijn collega’s laten zien wat je allemaal voor ons vak (Nederlands) kunt vinden op internet en hoe je door middel van Twitter bij kunt blijven op je vakgebied (tenzij mijn collega’s iets heel anders willen leren, maar hé, als ze dit wel willen: ik weet er wel wat van);
- twee uurtjes ongestoord surfen en lezen;
- een dagdeel werken aan mijn verbeterde examentraining Nederlands h/v;
- met mijn collega’s (op school en in het land) delen wat ik gemaakt heb (want delen is ook onderdeel van het nieuwe leren!).
Ja, ja, behalve voor de lunch, moet er ook gezorgd worden voor een warme hap, want wat ik wil past niet in slechts twee dagdelen. Dat vind ik geen probleem als ik mag leren wat mij goeddunkt.
Ik heb er nu al zin in!