In februari wilde ik bij de HEMA achter de kassa gaan zitten. Of werkloos worden. Of mezelf samen met al m’n herkansingen van het balkon storten of in bed gaan liggen met de dekens over me heen en wachten op wat er zou komen. Ik zag het onderwijs en de school waarop ik werkte he-le-maal niet meer zitten.
En nu? Ik borrel en ik bruis: ik heb meer ideeën dan ooit. Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen met uitwerken. Om 1.00 uur ‘s nachts gaat mijn laptop soms pas uit. Bevrijd van het vaste stramien van lessen voorbereiden, lessen geven en toetsen corrigeren, bubbelt mijn creativiteit de pan uit.
Vanaf maart heb ik zoveel leuke dingen gedaan en zoveel inspirerende mensen ontmoet, waardoor ik weet: dit vak, mijn vak, ons vak, lesgeven aan mensen en onderwijs ontwikkelen, is één van de gaafste dingen die er is.
Het begon in maart met een event over Maker Education bij De Nederlandse School. Daarna mocht ik feedback geven op het visiedocument van diezelfde Nederlandse School en tot slot woonde ik de inspirerende en emotionele opening bij.
Vervolgens ging het los in de Facebookgroep Nederlands. We formeerden een groepje docenten met als doel het beheer van de Google Drive te verdelen, maar we spraken ook over een Alternatief Examen (eind september gesprek op het ministerie van onderwijs) en we gaan nu zelfs met Google in gesprek over hoe zij ons kunnen helpen om onze Drive nog beter te maken.
Ook op de school waar ik werk, ligt de inspiratie momenteel voor het oprapen. Gedreven door een gezamenlijke ontevredenheid ontstond er een samenwerking tussen collega’s die allemaal vooruit willen met de school. En ineens stond ik daar voor al mijn collega’s een presentatie te houden over motivatie. Daar voel ik dus ook een ‘flow’ ontstaan.
Ik krijg komend jaar de leukste klassen en ga bij School aan Zet het traject Teach & Learn volgen. Mijn lesuren gaan 60 minuten duren en soms heb ik zelfs een blokuur. Ik kan niet wachten om mijn leerlingen beter te leren schrijven, ook fictie. Ik mag meedenken in het datateam van onze school.
Pff… Best manisch hè? Om een beeld te krijgen van hoe ik er nu bij zit: links van mij staat een wasmand met witte was, rechts liggen de al gevouwen stapeltjes. In de droger draait een donker wasje. Het aanrecht staat vol vuile vaat en ik moet eigenlijk de presentatie voor mijn sectie afmaken (morgenochtend).
Maar ik moest dit stukje even schrijven.
Om me er in november aan te herinneren hoeveel energie ik in juli had. Om ervoor te zorgen dat ik zoveel mogelijk ideeën ook echt ga uitvoeren. Om straks te weten dat die contacten, dit soort werk, het ontwikkelen, meedenken, serieus genomen worden, me energie geeft en geen energie kost, zodat ik niet weer een coach in de arm hoef te nemen die me leert: “Clasine, een 8 is goed genoeg.”
Even terug naar mijn eerdere woorden ‘bevrijd van het vaste stramien bubbelt mijn creativiteit’: ruimte en tijd leveren energie, ideeën en positiviteit op. Dat hebben ze op de Google-campus goed begrepen. Ik verkeer in de gelukkige positie dat ik parttime werk en mijn ‘mama-uren’ ook kan besteden aan bovengenoemde onderwijsgerelateerde zaken. Je zou kunnen concluderen dat dit zorgwekkend is, want eerder kon ik niet zo stralen door de grote werkdruk die een fulltime docent (Nederlands) ervaart. Je zou ook kunnen concluderen dat het creëren van tijd en ruimte docenten energie geeft om hun onderwijs beter en mooier te maken. Dat de ontwikkeling van onderwijs dan vanzelf een vlucht neemt.
Laat ze die gedachte maar eens meenemen, daar in de VO-raad tijdens hun gesteggel over onze CAO.
En dan nu: vakantie.