Vandaag ben ik alleen thuis. Een paar uur in de ochtend en een paar uur in de middag. Alleen thuis zijn, is een zeldzaamheid geworden sinds het coronavirus ons leven heeft getorpedeerd. We werkten veel meer thuis, het kind – ik heb er eentje, een dochter – was thuis van school. Daarna was het vakantie en gingen we ook nergens heen. Dat is voor ons drie-persoonsgezin een unicum, want in eerdere zomers ontdekten we de rest van de wereld. Maar omdat we een nieuw huis hadden, leek het ons financieel verstandiger om de zomer in Nederland door te brengen en nu – vanwege corona – kon het zelfs bijna niet anders. Manlief kluste de zomer door en dochterlief speelde in de tuin. Het was de zoete inval bij ons thuis. Het werd een relaxte zomer, met veel zonneschijn, veel vrienden en veel barbecue. Alleen zijn was er echter niet bij. Dus ben ik extra dankbaar dat ik vandaag tijd heb om naar mijn eigen gedachten te luisteren en daarover iets op te schrijven.
De maanden april tot en met augustus zijn normaal gesproken mijn lievelingsmaanden. Ik floreer het best op lange dagen vol licht en warmte. Op dagen die de zwaarte van mijn soms sombere gemoed kunnen dragen. Op dagen die eindeloos lijken te duren. Ook tijdens het schooljaar houd ik het meest van die weken waarin we plannen maken voor het nieuwe schooljaar. Een schooljaar dat leeg en schoon ligt te fonkelen en waarin we alles waar kunnen maken wat dit schooljaar niet gelukt is. Ik houd van plannen maken, ik houd ervan om ideeën te hebben en ik ben op m’n best als ik die ideeën mag vormgeven. Gedurende deze maanden echter waren we online lessen aan het verzorgen en was er letterlijk en figuurlijk helemaal geen ruimte voor nieuwe plannen. We overleefden. We misten onze leerlingen. En toen we weer op school mochten komen, leek het onwerkelijk dat de leerlingen die al die tijd ‘aan de andere kant van het scherm waren’ ook echt bestonden. Het maakte me emotioneel om hen weer te zien.
Het lukte ons om het schooljaar af te ronden. We maakten feestjes van de uitreiking van de cijferlijsten en van de diploma-uitreiking. Daarna rolden we de vakantie in, nog steeds onzeker over onze nieuwe onderwijstoekomst.
Het duurde deze zomer bijna drie weken, voordat ik echt in de vakantiestand stond. Want wat was nu eigenlijk het verschil met voor de vakantie? We zaten al maanden thuis, en nu nog steeds of alweer. Ik weet dat ik ontspannen begin te raken als ik ideeën begin te krijgen. Dat gaat ongeveer zo: ik zit een boek te lezen op mijn tuinbank, mijn gedachten dwalen wat af, ze dwalen een beetje rond en dan ineens is daar een idee. En nog een. En weer een ander idee. Het zijn mijn lievelingsmomenten. Als de ideeënstroom op gang komt, dan gaat het goed met mij. En nee, ik voer niet al die ideeën uit, maar ja, het zijn er meestal zoveel dat ik er een heleboel wél uitvoer. Welke ideeën had ik zoal?
- het bouwen van een website voor mijn eigen onderneming
- sowieso het uitbouwen van Clasine van Dorst Onderwijsadvies
- een boekenclub beginnen om samen met leerlingen Grand Hotel Europa te lezen
- een lesidee bij een tekst uit Levende Talen Magazine
- het ontwerpen van een Instagramcursus voor docenten
En daar tussendoor natuurlijk ideeën voor de inrichting van mijn nieuwe huis en de winterkledingcollectie van de dochter. Maar dat terzijde.
Mijn website is er. Die bouwde ik zelf in de laatste twee weken van de vakantie. De boekenclub start komende week. Ik heb in ieder geval twee leerlingen die deelnemen. Het lesidee bij de tekst uit Levende Talen Magazine vind je in de volgende blog. En voor nu ben ik vooral heel hard aan het werk om mijn Instagramcursus vorm te geven. In deze cursus leer ik je een educatieve escaperoom te bouwen voor leesvaardigheid in de derde klas. Ook hierover lees je meer in een volgende blog.
Ik heb zin in dit schooljaar! Nu maar hopen dat corona niet al te veel roet in het eten gaat gooien.