Dat ik dit schooljaar voor het eerst in 22 jaar niet voor de klas sta, is een vreemde gewaarwording. Deze week heb ik herfstvakantie, tenminste, man en kind hebben herfstvakantie. Ik ben nu een zelfstandige en die hebben nooit vakantie. Of altijd. Het is maar hoe je het bekijkt.
Terwijl ik mijn website update kom ik erachter dat ik nog een ‘oude’ blogpagina heb. Eentje die niet over onderwijs gaat, maar waar ik toch een blog vind uit 2013 waarin ik beschrijf hoezeer het docentenleven pieken en dalen kent. Lees je even mee?
15 juli 2013
Er heersen heus nog wel taboes in het onderwijs. Sommige zijn nog zó taboe dat zelfs ik ze niet durf te bespreken en dat wil toch wat zeggen. Wat ik vandaag met u wil bespreken is nogal persoonlijk, maar wellicht voor sommigen ook herkenbaar en geruststellend. Ik houd u niet langer in spanning en kom gelijk lekker persoonlijk uit de hoek: op sommige dagen ben ik doodsbang voor mijn werk.
Op de doodsbange dagen heeft de toegang tot mijn klaslokaal een torenhoge drempel. Ik vrees het humeur van die ene leerling, ik wacht bevend op die ene vraag of betreed met knikkende knieën die ene klas. Van tevoren bedenk ik rampscenario’s en van muggen maak ik olifanten. “Dat doen we alleen bij u”, zeggen de rotzakjes en ik denk: “Oh mijn god, ik ben totaal ongeschikt voor mijn werk!”
“Heeft u de cijfers?”, bloedzuigen ze verder en ik vraag me af waarom mijn weekend niet nog tien uur extra had deze keer en mompel beschaamd: “Nee, nu niet, maar morgen, overmorgen, vrijdag of volgende week heb ik ze écht.”
Verward en verdwaasd zit ik ’s avonds thuis achter m’n bureau omringd door en bedolven onder stapels verslagen, betogen en toetsen en vraag me af hoe het toch zo ver heeft kunnen komen. Een hondenbaan is het. Ik haat dit werk. Nooit echt vrije tijd, nooit echt álles af. En dan die onbeschaamde, luie rotleerlingen. Welke idioot kiest er nou vrijwillig voor dit vak?
“Hoe houd je dat dan al bijna twaalf jaar vol?” zult u zich vast afvragen, want die vraag stel ik mezelf ook met de regelmaat van de klok. Voor u doe ik daar graag een boekje over open: op sommige dagen ben ik uitzinnig en euforisch enthousiast over mijn werk als leraar.
Drie kerstrevues spelen met zestien collega’s voor een sprankelend en dankbaar publiek, een dagje debatteren op het NK voor scholieren, speechen tijdens de diploma-uitreiking of gewoon een les waarin alles op zijn plaats valt. Op die dagen dans ik door de school en huppel ik naar huis.
Nu is het vakantie. Mijn onderwijshart bruist van de ideeën. Elk schooljaar opnieuw mogen beginnen is heerlijk. Maar zo’n nieuw begin jaagt mijn onderbewuste ook angst aan, gezien de hectische dromen over de eerste schooldag met onduidelijke roosters, leerlingen die ik niet herken en lokalen die ik niet kan vinden.
Gelukkig duurt de vakantie nog even en zal straks blijken, zoals elk jaar, dat mijn dromen bedrog zijn.
Even wat vrolijkers lezen? Mijn vorige blog ging over poëzie.